အခုအချိန်မှာ သင်သိထားသလိုပဲ၊ စောင့်ရှောက်မှုမှာ ကလေးအများစု (အမြဲတမ်း ခြွင်းချက်တစ်ခုရှိနေတယ်) ဇီဝဗေဒဆိုင်ရာ မိသားစုတွေနဲ့ လာရောက်လည်ပတ်နေကြပါပြီ။ သို့သော် မကြာခဏ ဆွေးနွေးလေ့မရှိသော အရာတစ်ခုမှာ ကလေးတစ်ဦးထံ သွားရောက်လည်ပတ်ပြီးနောက် မွေးစားအိမ်သို့ ပြန်လည်ဝင်ရောက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ အခု...မင်းမသိနိုင်ဘူး..။
တစ်မိနစ်လောက်အချိန်ပေးပြီး အတွေးတစ်ခုမျှဝေချင်ပါတယ်- သားဖွားစောင့်ရှောက်ရေးဂေဟာက ကလေးတွေက သူတို့ရဲ့နေ့လယ်စာတွေကို ကျောင်းကိုသွားစားချင်ကြလိမ့်မယ်။ မွေးစားနဲ့ မွေးစားတဲ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က မကြာသေးခင်ကမှ ရိုးရိုးသားသားပြောခဲ့တာ၊ ဒီလိုမျိုး တစ်ခါမှ မဖြစ်ဖူးဘူး... ဖြစ်နိုင်တယ်...
ဒါကြောင့် ပိတ်ဆို့ထားတဲ့ ယုံကြည်မှုနဲ့ ပိတ်ဆို့ထားတဲ့ စောင့်ရှောက်မှု (သနားကြင်နာမှု ပင်ပန်းနွမ်းနယ်မှုလို့လည်း ခေါ်တယ်) အကြောင်း နည်းနည်းပြောကြည့်ရအောင်။ ဒီအကြောင်းကို အပြင်မှာ ဘယ်သူက ကြားဖူးလဲ။ မင်းမရှိရင် စိတ်မပူပါနဲ့… ဒီမွေးစားစောင့်ရှောက်မှုလောကထဲမှာ ခဏလောက်နေခဲ့ရရင်တောင်။ ကွင်းထဲရောက်နေတာ 10 နှစ်ကျော်ပြီ...
ဒါကြောင့် ဒီဇူလိုင်လ လေးရက်နေ့ အတိအကျတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒါက ဒီနှစ်ရဲ့ အချိန်မှာ လုံးဝ နေရာယူထားလို့ ဆိုတော့ အခု ကျွန်တော် အပါအဝင်ပေါ့။ အရင်က ဆွေးနွေးခဲ့တဲ့အတိုင်း ပြုစုစောင့်ရှောက်ထားတဲ့ ကလေးတွေမှာ စိတ်ဒဏ်ရာတွေ အမြဲရှိနေတယ်။ သူတို့မှာ ဒဏ်ရာမရှိဘူးလို့ ပြောရင်တောင် ရိုးရိုးရှင်းရှင်းပဲ...
လက်ကိုင်အကြောင်း တစ်မိနစ်လောက် ပြောကြည့်ရအောင်။ မဟုတ်ဘူး ငါမင်းရဲ့အဖော်နဲ့ လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်တာ ဒါမှမဟုတ် အဲဒါမျိုးတွေကို မဆိုလိုပါဘူး။ ဆိုလိုတာက မင်းရဲ့ကလေးကို လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ထားတာ။ မကြာခဏဆိုသလို၊ ကလေးက လမ်းလျှောက်ဖို့ သင်ယူနေချိန် ဒါမှမဟုတ် “ပိုသစ်လွင်တဲ့ လမ်းလျှောက်သမား” ဖြစ်တဲ့အခါ မိဘက သူတို့လက်ကို ကိုင်ထားတတ်တယ်…
လေးလေးနက်နက်… ပြုစုစောင့်ရှောက်ရေးမှာ ကလေးရဲ့ အကောင်းဆုံး အကျိုးစီးပွားက ဘာလဲ။ စစ်မှန်သောဝန်ခံချိန် (ဒါက ကျွန်တော့်အတွက် အကျည်းတန်တဲ့ တစ်ဖက်တစ်လမ်းဘဲ၊ ဒါပေမယ့် မွေးစားမိဘတွေက အစကတည်းက ဒီလိုတွေးတာ အဆန်းတော့ မဟုတ်ပါဘူး)။ ဒီခရီးစဥ်စဥ်တုန်းကတော့ ဘာတွေဖြစ်မလဲလို့ တွေးခဲ့တယ်...
