ဒါကြောင့် ဒီပို့စ်ဟာ ပုံမှန်ထက် အနည်းငယ် ပိုတိုနိုင်ပါတယ်… အကြောင်းအရင်း နှစ်ခုကြောင့် ပိတ်ရက်များနဲ့ လူများ အလုပ်များနေပြီး ဘလော့ဂ်ပို့စ်ရှည်ကြီးကို ထိုင်ဖတ်ချင်ရင်တော့ တော်တော်များများ မတင်ဖြစ်နိုင်ပါ။ ဒုတိယအနေနဲ့ အကြံပြုချင်တာက ရိုးရိုးရှင်းရှင်းနဲ့ ရှင်းရှင်းလေးပါပဲ...။
အခု မင်းငါ့ကို အံ့သြနေလောက်ပြီ၊ ငါ့ရဲ့နောက်ဆုံးပို့စ်က မင်းကိုယ်မင်းအတွက် ကုထုံးတွေအကြောင်းမို့လို့ပါ… ဒါပေမယ့် မိဘတွေအနေနဲ့ ငါတို့ရဲ့အကူအညီလိုရင် ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ငါတို့ကလေးတွေအတွက် အားလုံးပါဝင်နိုင်မယ်လို့ ယုံကြည်နေတုန်းပဲ။ သားသမီးအပေါ် တွယ်တာတတ်တဲ့ ဖေဖေမေမေ ဖြစ်ဖို့ဆိုတာ ငါဘယ်တုန်းကမှ မသိခဲ့ဘူး...
ဤပို့စ်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဝမ်းနည်းကြေကွဲမှုနှင့် ဆုံးရှုံးမှုခရီးအကြောင်း ပြောခဲ့သည့် ယခင်ဆောင်းပါးတွင် ချိုးမြီးတိုပုံစံဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ ဒါက မွေးစားကမ္ဘာမှာ မကြာခဏပြောလေ့ရှိတဲ့ အကြောင်းအရာတစ်ခုလို့ မထင်ပါဘူး... ပြီးတော့ ဒါက မွေးစား (မွေးစား) မိဘတွေရဲ့ ခံယူချက်နဲ့ ကုထုံးကို ရှာနေတာ...
ကလေးတစ်ယောက်က မွေးစားအိမ်ထဲကို ဝင်လာတဲ့အခါ ပထမဆုံး ဖယ်သည်ဖြစ်စေ မဖယ်သည်ဖြစ်စေ မွေးစားအိမ်တစ်ခုစီဟာ တစ်ခုနဲ့တစ်ခု ကွဲပြားသွားပါလိမ့်မယ်… ဇာတိအိမ်ကနေ… ဒါကြောင့် ဒါကို ထိန်းညှိဖို့ တစ်မိနစ်လောက် အချိန်ယူရလိမ့်မယ်။ ဘဝသစ်"။ သိသာထင်ရှားတဲ့အရာတွေကို မဆိုလိုပါဘူး...
ဒါကြောင့် အခု ကျွန်တော် ကောလိပ်တက်နေတဲ့ ညီအကိုတွေအကြောင်း နောက်ဆုံးရေးထားတဲ့ ပို့စ်ကို ပြန်ပြောချင်ပေမယ့် အခု ကျွန်တော် လုံးလုံးလျားလျား ထွက်သွားတဲ့ သက်ကြီးရွယ်အိုလေးတွေအကြောင်း ပြောပြချင်ပါတယ်။ ထင်ရှားသည်မှာ၊ အထက်တန်းကျောင်းပြီးသည်နှင့် ယင်းကြောင့် ကောလိပ်အပိုင်းသို့ ကူးပြောင်းခြင်းကို ကျော်သွားနိုင်သည်။ ဒါမှမဟုတ်...
