Kwa hivyo nimekuwa nikichunguza wiki hii kuhusu kile tulichofikiri kwamba malezi ya watoto yangekuwaje dhidi ya yale ambayo yamekuwa kwetu.
Kwa kweli hii itakuwa tofauti sana kwa kila mtu, lakini hapa kuna mawazo yangu machache tu na ugomvi.
Miaka sita iliyopita wiki iliyopita, mvulana mdogo, mdogo, aliye chini ya chati ya ukuaji, dhaifu kiafya alikuja kuishi nasi. Na hajawahi kuondoka.
Hili bado ni jambo la kushangaza kwangu, kwa sababu hatukuingia katika malezi kwa nia ya kuasili. Sio kwamba sikutamani itokee (kwa sababu nilitamani), lakini sikuingia safari nayo kama "lengo".
Lakini, nilijua ndani ya siku chache (au labda masaa machache tu, ikiwa ni mwaminifu kabisa) kwamba sikutaka aishi popote pengine. Sikuwa na la kusema katika uamuzi huo kwa miezi kadhaa, hadi TPR ilipokuwa maarufu na DCS ilituuliza kama tungekuwa tayari kumchukua. Jibu, bila shaka, lilikuwa "ndiyo"!
Tafadhali usisikie nisichosema: kwa vyovyote vile simaanishi kwamba kukuza familia kupitia malezi ni lengo baya kuwa nalo…kwa sababu sivyo! Familia nyingi huingia katika malezi kama njia ya kukuza familia zao…na hilo ni jambo la ajabu na la kushangaza, kwa sababu kuna watoto wengi katika ulimwengu wetu ambao wanahitaji (na wanastahili) makao salama na yenye upendo.
Lakini najua kuwa sio kila mtu anayenuia kukuza familia kupitia malezi ya kambo anaishia kuwa na uwezo wa kuasili. Na ingawa sielewi kabisa, najua kuwa ni kweli. Nimetembea kando na kushuhudia moja kwa moja na baadhi ya marafiki zangu wa mama mlezi. Ni ngumu kutazama, lakini ni wazi kuwa ni ngumu zaidi kupata uzoefu. Sina maneno ya kuelezea jinsi ilivyo.
Matarajio mengine tuliyokuwa nayo (au angalau nilikuwa nayo…sijui kuwa mume wangu aliwahi kuhisi kama hivi ndivyo ingekuwa hivyo) ni kwamba tungekuwa na “mlango unaozunguka” na kwamba watoto watakuja na kuondoka kama tulivyohitajika. kwamba tutakuwa na nafasi kila wakati.
Matarajio yangu yalitiliwa maanani baada ya kuasiliwa kwa mwana wetu; Nilitarajia kwamba tungeweza kurudi tena kuwa "wazazi wa kambo wa wakati wote" tena. Tulipanga kupumzika kidogo (kama nyumba nyingi hufanya baada ya kuasili) na kupumzika kwa muda…lakini hatimaye tungekuwa tayari kuruka tena.
Lakini kinyume na tulivyotarajia kufanya, hilo halijafanyika. Usinielewe vibaya…tulijaribu takriban mwaka mmoja baada ya kuasiliwa kwake. Tulikuwa na mtoto wa miezi 8 aliyepigwa teke, mwenye raha rahisi. Ilidumu mwezi mmoja. Kwa nini? Kwa sababu mtoto wetu hakuweza kuishughulikia. Si kwa njia iliyoharibika, lakini kwa “Mama, nakuhitaji…Ninahitaji umakini wako kamili, kwa sababu bado nina masuala mengi ninayohitaji kusuluhisha.” Kwa hivyo tulitatiza uwekaji huo (na ndio, usumbufu hutokea…zaidi kuhusu hilo katika chapisho la baadaye).
Kwa hivyo utaenda kwenye malezi na matarajio. Kila mtu anafanya hivyo. Huwezije, kwa sababu kama uzoefu wote wa maisha, unafikiri unajua jinsi itakuwa. Umesoma vitabu, sivyo? Inaweza kuwa ngumu kiasi gani? Lakini ikiwa sisi ni waaminifu kwetu, mambo hayaendi kama inavyotarajiwa, kwa hivyo kwa nini malezi ya watoto yatakuwa tofauti? haitafanya hivyo. Kwa hivyo nadhani ninachosema ni hiki: usiwe na matarajio kuhusu jinsi mambo yatakavyokuwa. Au angalau, JARIBU kutokuwa na matarajio. Matarajio sio mabaya yote, lakini William Shakespeare alisema bora zaidi, "Matarajio ndio mzizi wa maumivu yote ya moyo."
Kwa dhati,
Kris